Een droeve mare deed de ronde.
Er is een ongeluk gebeurd.
In de staatsmijn Hendrik.
Waar iedereen helaas om treurt.
's Morgens nog zo fris en vrolijk.
Zegt de man zijn vrouw vaarwel.
Niet bewust van wat hem wachtte.
Het was helaas zijn laatste vaarwel.

Refrein.

Moeder zo zegt het kleine kind.
Wanneer komt mijne vader weder.
Maar moeder zegt mijn lief kind.
Bij God vindt gij vader weder.

Wat waren zij toch stoere werkers.
Die zwoegen voor vrouw en kind.
Die hun geliefde man en vader.
Toch zo innig teer bemind.
Niets kan baten al hun smeken.
Zij zijn voor eeuwig van hun heen.
Een droeve moeder en haar kinderen.
Blijven in droefheid en geween.

Refrein.

Alles in rouw, de klokken luiden.
Ginder komt een droeve stoet.
Het zijn de lijken van de Hendrik.
Eerbiedig wordt hun lijk begroet.
Marmer bleek staat ginds een moeder.
Valt snikkend op haar dierbare man.
Haar hart smeekt U al behoeder.
Wat hebben wij toch misdaan.